પછી,બે-ફામ રોયો છું
અનાયાસે ખરી કૂંપળ,પછી બે-ફામ રોયો છું
નજરસામે સુકાયું જળ,પછી બે-ફામ રોયો છું
હતું કે,જિંદગી સાથે ઘરોબો કેળવી લેશું
મળી નહીં કોઇ એવી પળ,પછી બે-ફામ રોયો છું
ત્યજીબેઠો કિનારો,ખાતરી ઊંડાણની કરવા
ન આવ્યું કોઇરીતે તળ,પછી બે-ફામ રોયો છું
ન આવ્યો સ્હેજપણ અણસાર,ને પલટાઈ ગઈ બાજી
કરી ગઈ જિંદગી ખુદ છળ,પછી બે-ફામ રોયો છું
રમ્યો'તો બાટ છેલ્લી,જીતવા હારી ગયેલું હું
ન આવ્યું કામ કંઈ અંજળ,પછી બે-ફામ રોયો છું
કસોટી પણ ન થઈ નક્કર,ન થઈ સરખામણી સધ્ધર
અપેક્ષાકૃત્ મળ્યું નહીં ફળ,પછી બે-ફામ રોયો છું
ડો.મહેશ રાવલ
3 Comments:
બહુ જ મજાની ગઝલ.
મને તો ઈચ્છા થાય કે આપ ગઝલની કેડીએ ચાલવાનું શરુ કરી રહેલાંઓ –મારા જેવાઓને – કંઈક ને કંઈક શીખવો. આ કાર્ય આશીર્વાદ રુપ થાય એવું છે.
ત્યજીબેઠો કિનારો,ખાતરી ઊંડાણની કરવા
ન આવ્યું કોઇરીતે તળ,પછી બે-ફામ રોયો છું
-આપણા સહુ સાથે કંઈક આવું જ નથી બનતું?
hi
bahu saru lakho chho
regards,
gaurang rawal
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home